Είσαι ο θησαυρός μες τα πικρά ναυάγια της ψυχής μου,ο φωτεινός ήλιος που δένει γύρω του,σε αέναη τροχιά,τους ταπεινούς μου πόθους..
Χρόνια σαν αλήτες ταξιδεύανε στο πουθενά,σε χρόνους εγκαταλειμμένους,μακριά απο ελπίδες και χαρές..
Είσαι το πλοίο που ξανοίγεται στο πέλαγος για να μεθύσει την καρδιά μου,με ορίζοντες πολύχρωμους και ηλιοβασιλέμματα θαυμάσια που ξεγλιστρούν σαν χάδια διάφανα μες απ την αγκαλιά σου..
Χάνομαι..μέσα στον περιστρεφόμενο κόσμο σου,στις φωτιές που ανάβουν τα σπινθιροβόλα μάτια σου..
Βουλιάζω..μέσα στο σκοτεινό δέρμα σου,στις αμαρτωλές καμπύλες που τόσο αδίστακτα με μαγέψαν..
Πεθαίνω..πάνω στις μαύρες θηλές σου,πύργοι των πιο κρυφών μου επιθυμιών,δίχως μια τελευταία ανάσα,καμμένος,απ τις αστείρευτες,θανατηφόρες ηδονές σου..