Η ψυχή του Κόσμου τραγουδούσε φάλτσα εκείνη τη νύχτα κι αυτός μονάχος κατάπινε τη μοναξιά..
Απο πάνω του ένας ουρανός γεμάτος άστρα και πέρα μακριά το αντιφέγγισμα μιας πόλης παράξενης που μάγευε το νού του..
Η λάμπα του δρόμου ξεψυχούσε καρτερικά πάνω στην κολώνα κι οι μεθυσμένες νυχτοπεταλούδες πετούσαν μανιασμένα γύρω απ το πένθιμο φωτοστέφανο..
Δεν ήταν η πρώτη φορά που ένιωθε την οδύνη της θλίψης..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου