Το σκιάχτρο βάδιζε αργά μές την πυκνή αντάρα που σκέπαζε τον κάμπο,παγωμένο απ το κρύο της ασέληνης νύχτας..
Ένας ύποπτος άνεμος κουνούσε συνθηματικά τα κλαδιά των γυμνών δέντρων και τα πεινασμένα κοράκια κράζαν με σπαραχτικές κραυγές,σαν μικροί δαίμονες ριγμένοι στα καμίνια της Κόλασης.
Κι όταν τα άστρα φόρεσαν τον αόρατο μανδύα τους,το σκιάχτρο κοιτούσε δακρυσμένο στην ανατολή με ένα σκοτεινό,απερίγραπτο βλέμμα..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου