Ψυχές γεμάτες θλίψη,χρόνια πληγές που αδιάκοπα αιμορραγούν..
Χτίζουμε μικρόκοσμους με όνειρα ιδρωμένα,χριζόμαστε βασιλιάδες μυθικών ουτοπιών,βάζουμε σε στίχους φτερά να ταξιδέψουν στο Άπειρο..
Μα θεέ μου!
Πουθενά δεν υπάρχουμε!
Κανείς δε μας γνωρίζει!
Φτωχοί ερημίτες με τρύπιες καρδιές,σκιές του εαυτού μας,αργοσβήνουμε μαρτυρικά μες τα σκοτάδια..