Νομίζω πως ο Δημιουργός πρέπει σίγουρα να είναι ένας ακραίος Σουρρεαλιστής,δεν είχε άλλη επιλογή ως προς αυτό.
Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς το ίδιο το Δημιούργημά του,ένα Σύμπαν αμέτρητων αντιθέσεων γεμάτο ακρότητες,αρμονία,εκκεντρισμό,παράλογες πιθανότητες,ασύλληπτους συνδιασμούς,συγχρονισμούς,παράδοξα;
Ένας Κόσμος με αμέτρητους Μικρόκοσμους,με ανεξήγητη ποικιλία,που περιλαμβάνει άστρα γίγαντες και απόμακρες γαλαξιακές γειτονιές,κομήτες και νεφελώματα,περίτεχνα ηλιοβασιλέματα και τρομερές βροντές,όμορφα ουράνια τόξα και άγριους ανέμους,πολύχρωμα λουλούδια κι αμέτρητα είδη εντόμων,αστακούς με παράξενα κελύφη και ζώα που αυτοπαράγουν ηλεκτρισμό,αβύσσους και δίδυμα φεγγάρια με τις πιό έκκεντρες τροχιές,ανθεκτικότατους μικροοργανισμούς,σαρκοβόρα φυτά,ακτίνες γ,χ και ταχύτατα ηλεκτρόνια,νέφη ορατά και αόρατα,σπηλιές και σταλακτίτες με τα πιο περίεργα σχήματα,πολύεδρα και πολύπλοκα καλειδοσκόπια,παγετώνες και καύσωνες,κελαηδίσματα πουλιών,υπέροχα ασταμάτητα κελαηδίσματα(πού έμαθαν τόσα πουλιά όλες αυτές τις μελωδίες;),κοράλια και βότσαλα,στίχους και σκονισμένα βιβλία που δε διάβασε ποτέ κανείς,,θλίψη και μελαγχολία,αμπέλια και σπάνια είδη κρασιού,τρελούς και ψυχιατρεία,πίνακες ζωγραφικής και ατάλαντους καλιτέχνες,μαύρες τρύπες και ανεξερεύνητες πύλες που οδηγούν σε άλλες διαστάσεις με αλλόκοτους φυσικούς νόμους,αγάλματα και μαντολίνα,ακόρεστες επιθυμίες και καυτά φιλιά(γιατί ποθούν όλα τα όντα αυτό το άγγιγμα των χειλιών και διεγείρονται αυτόματα όλες οι αισθήσεις τους;),ατέρμονους λαβύρινθους κι εξισώσεις γεωμετρίας,λιμάνια και ιστιοφόρα,αρρώστειες και θάνατο,κηδείες και γάμους,ανθρώπους που είναι ικανοί να αγαπάνε,να εκνευρίζονται,να δημιουργούν,να καταστρέφουν,να προστατεύουν,να τραγουδάνε,να κολυμπάνε,να σφάζουν και να σκοτώνουν,μια κοσμική έμπνευση εντελώς ακατανόητη που προσπαθεί απεγνωσμένα κι απο πεπρωμένο να περιγράψει τον εαυτό της πλάθοντας κομμάτια που καμιά σχέση δεν έχουν με την ίδια την φύση του εαυτού της;
Μια τέτοια τραγική Οντότητα αξίζει ακόμη και τον οίκτο της πιο μικροσκοπικής νυχτοπεταλούδας που ξεψυχά μονάχη,ξημερώματα πάνω στον ιστό...