Κι εσύ τότε θα λές πώς ζήσαμε σαν ληστές,με μαχαίρια ραγισμένα και πικρούς καημούς..
Σαν σκιές παγωμένες σε πίνακα του Νταλί,σαν φθινοπωρινή μελαγχολία στις όχθες του Ρήνου,μόνοι,με τάφο κοινό,χωρίς λουλούδια και γιορτές..
Κι εσύ τότε θα λές πως ζήσαμε σαν εραστές,σε ένα φεγγάρι μακρινό,με κόκκινα ηφαίστεια και πολιτείες μαγικές...