Ένας φαροφύλακας ξενυχτά συντροφιά με την Μεγάλη Άρκτο,κρύο και θλίψη,ακούγεται ο λυπητερός σκοπός μιας φυσαρμόνικας,ένα ποτήρι βότκα που φωσφορίζει,το χλωμό πρόσωπο της μοναξιάς καθρεφτίζεται αχνά στο γυαλί,απο πάντα είμασταν μόνοι,μάθαμε να ξεγελούμε τις καρδιές μας με ακριβούς έρωτες και φθηνές γιορτές,πίσω απ τα βουνά ο ήλιος ανατέλλει δειλά φέρνοντας κι άλλες ελπίδες,κι άλλες συντριβές...
Απέραντες βιβλιοθήκες οι σκέψεις μας,στέκουν σκοτεινές,βαθιά,στα υπόγεια του μυαλού,μυστήρια κρυμμένα απ τους άλλους κι απο εμάς,αχανείς ψυχογεωγραφίες,απάτητες,ανεξερεύνητες,έξω απ τον Χρόνο και τον Χώρο,μια πατρίδα ονειρεμένη που δε τη γνωρίσαμε ποτέ κι όμως κάθε καρδιά την νιώθει,την αφουγκράζεται τις νύχτες μαγεμένη...

Mια εξοχή σ΄έναν πίνακα του Γκόγια,ακίνητη κι εκθαμβωτική...
Παράξενες νέες ιδέες και μισοκαμένα επαναστατικά μανιφέστα,η Μεταμόρφωσης του Κάφκα και οι τρελοί στίχοι των Ντανταιστών,η Σκοτεινή Πόλη κι ο Πολίτης Καίην,ο Χρόνος είναι ψέματα κι όλα όσα βλέπουμε τριγύρω δεν είναι παρα ένα όνειρο μέσα σ΄ένα όνειρο,δε θα πεθάνουμε ποτέ πουλημένοι κανάγες,θα γυρίσουμε πίσω ξανά με χίλια πρόσωπα κι αμέτρητες ζωές...