Στις όχθες του Νείλου με αρχαία φορεσιά τριγυρνά αδέσποτη η ζωή σου..
Τα μάτια σου,ερείπια ραγισμένα,της Βαβυλώνας και της Αλεξάνδρειας,ένδοξα,περασμένα μεγαλεία..
Όνειρα μεθυσμένα που ονειρεύτηκες με τους τρελούς ποιητές του Παρισιού και τους αντάρτες της Βαστίλης,κόκκινο φόρεμα και πρόστυχη,φθηνή δαντέλα,σαν πόρνη στα σοκάκια της Μαδρίτης..
Άφησες νιάτα και ηδονές σε αμαρτωλά καράβια σταυροφόρων που φεύγανε πέρα απ το Γιβραλτάρ και μες σε υπόγεια σκοτεινά γυμνή σε χάιδευαν λεβέντες της Αθήνας..
Μισιούνται τα καλοκαίρια,για τις όμορφες αναμνήσεις που δε τους χάρισες ποτέ.
Σαν Αιγύπτια θεά,θυσίασες χιλιάδες σκλάβους εραστές στο όνομα της ομορφιάς και της φτηνής σου αμαρτίας..
Μυστήρια πανάρχαια παραμονεύουν στις άκρες των χειλιών σου,χλωμή και μόνη μες τις κρύες νύχτες,με μάτια σχιστά και μακρύ λαιμό,μοιάζεις με κύκνο μελαγχολικό που ξέμεινε σε παγωμένη λίμνη..