Το αίμα πότιζε το λευκό φόρεμα της Ναταλίας,τριγύρω φωνές και εκρήξεις,ο Οδυσσέας την κρατούσε σφιχτά στην αγκαλιά του,ένα μικρό περιστέρι που ξεψυχούσε στα χέρια του,ο αγώνας απ την αρχή δεν ήταν δίκαιος,κορμιά ανθρώπων ενάντια στις σφαίρες,μα τα όνειρα,άχ αυτά τα νεανικά όνειρα δε γνωρίζουν το φόβο,δε λυγίζουν ποτέ..
Ο ουρανός σκοτείνιασε κι απο μακριά ακούστηκαν οι σειρήνες και η Ναταλία ελεύθερη πιά ταξίδευε μέσα στα μάτια του Οδυσσέα..