Η Μαρλέν χόρευε μονάχη στο διάδρομο,με τα ρούχα της ποτισμένα στάχτη κι αλκοόλ.. Πίστευε πως αγαπούσε..μα δεν αγάπησε ποτέ..
Τίποτα ανάμεσα μας..
Δυό βλέμματα μόνο..δυό σπαθιά..
Έβρεχε δυνατά κι η Μαρλέν χόρευε ζαλισμένη..
Απο πάνω μας η ολόμαυρη νύχτα κι εμείς μικροί κι ανήμποροι,κάναμε τάχα πως ζούμε..