Χρόνια που αδειάσαν,ωκεανοί θλίψης..
Εραστές φλογεροί μες τη ζάλη ενός τρελού καλοκαιριού κι έπειτα συντρίμια στα χέρια χλωμών γυναικών..
Μεθάμε..μ΄ένα χάδι ιδρωμένο,με φιλιά πληρωμένα,ξοδεύοντας νύχτες και νιάτα σε στέκια φτηνά,σαν μωρά πεινασμένα στο στήθος της μάνας,αχόρταγοι σαν τυφώνες,στραγγίζουμε την πρόστυχη μοίρα μας,μικρές σκιές εμείς,πάνω στα μάτια ενος αρχαίου δαίμονα που ταξιδεύει στα σκοτάδια..