Για τους ποιητές και τις στάχτες των ονείρων τους..
Όταν απο μακριά η θλίψη τους ζυγώνει μέσα σε καλοκαίρια στεγνά και χειμώνες δακρυσμένους,απόντες απο τη ζωή,σαν σκιάχτρα ξεφτισμένα μοιάζουν..
Πυροτεχνήματα οι αστροφωτισμένες ιδέες τους,φωτίζουν λαμπρά πρίν απ τη σίγουρη κι επιθανάτια πτώση..
Σκυμένοι πάνω απ το κερί,οικοδομούν το άγνωστο με πάθος,σπουδαίοι ονειρευτές,μες τα ερείπια της άσημης ζωής τους..