Έκανε παγωνιά κι αυτός βάδιζε μονάχος σε θλιμμένα,γκρίζα σοκάκια..
Παραδομένος σε πανσέληνες παραισθήσεις,φανταζόταν πως καλπάζει με άλογο αόρατο και δραπετεύει νύχα,πέρα απο τα σύνορα του Κόσμου..
Τη νύχτα..που η ψυχή του ένιωθε ελεύθερη,ρεμβάζοντας σε τόπους μυστικούς,σε ταπεινά κρυσφήγετα ελπίδας..εκεί που αστράφουνε τα όνειρα σαν λαμπερά αστέρια..
Η φαντασία, να ξέρεις, δεν είναι ανύπαρκτη. Μόνο που μας παίρνει χρόνο να υλοποιήσουμε εκείνο που γεννάει. Μια μέρα θα ντυθούμε τα φτερά μας και θα σηκωθούμε για εκείνη τη μεγάλη πτήση πέρα απ’ το στερέωμα που μας περικλείει.
ΑπάντησηΔιαγραφή