Ζαλισμένη,έχοντας μέσα σου τον άγριο καπνό,παρέα με εκείνους που δήθεν πιστέψαν το θεό σου,ψάχνεις να βρείς στις τσέπες σου χρυσά κομμάτια μιας χαμένης νιότης..
Κι εκείνος ο καπνός συνέχεια σου μαυρίζει την ψυχή,κατάμαυρη ψυχή,με αισθήματα ερείπια,σαν τη νύχτα εκείνη που πρόστυχα με απαρνιόσουν,χαλασμένη απ την μέθη,απο τον ψεύτικο παράδεισο που βάλανε στο κερασμένο σου ποτό..