Ερωτεύομαι τη βροχή,το θαμπό φώς ενός ετοιμοθάνατου ηλιοβασιλέματος,τ'αυθόρμητα χαμόγελα των μικρών παιδιών,τον βροντερό ήχο απ τα κύμματα που ορμούν μανιασμένα πάνω στα βράχια..
Μες τη ζωή περνώ ανάλαφρος πια,ασήμαντος,χάνομαι στη στιγμή,βυθίζομαι στην πιό επικίνδυνη αγκαλιά...την άβυσσο διαβαίνω...
Κοιτάζοντας πίσω,την ύστατη ώρα της φυγής,σας διαβεβαιώ,δεν υπάρχει τίποτα που θα με κάνει να λυπηθώ..
Ίσως μονάχα μια μικρή χαρούλα που περίμενε κρυμμένη μέσα στις εποχές του πόνου,περίμενε,χρόνια τώρα,να την γευτώ,ολοκληρωτικά και παθιασμένα..
Η θλίψη την κατάπιε κι αυτή,όπως κατάπιε και τόσα ταπεινά όνειρα,όπως αφάνισε τα φτωχά νιάτα μου και τις παράλογες ελπίδες..
Αυτά τα κρυμμένα θαύματα που παραμονεύουν μέσα στις στιγμές,ένα τραγούδι και μια πληγωμένη ανάμνηση,μια αστροφεγγιά παράξενη μες την καρδιά του χειμώνα,η μυρωδιά του φρέσκου πεπονιού στο μεσημεριανό τραπέζι,οι λάγνες σιλουέτες των κοριτσιών σε νυχτερινές βόλτες,μια μεθυσμένη έμπνευση αγκαλιά με την αυγή..
Δεν ζήτησα και τόσα πολλά σε αυτή την σύντομη ζωή..