Μόνοι,σ΄έναν κόσμο άγνωστο και κρύο,παράξενα όντα από Αλλού,ατενίζουμε θλιμμένα μακρινούς ορίζοντες,με ελπίδες ταπεινές και μάτια ραγισμένα..
Παραδομένοι στον πόνο μιας μάταιης ζωής,γλυκοφιλάμε τις πληγές μας,σε χρόνους άδειους που μας κλέβουν..
Όνειρα μέσα σε όνειρα,θλίψη που όλο θεριεύει,τις νύχτες κλαίμε σαν τα μωρά,σαν πεινασμένα μωρά...για τη χαρά που όλο μακριά μας φεύγει..
η αλήθεια – και στη θλίψη της και στην απόγνωση – μαγικά όμορφη
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήσου εγραψα αλλα τα ακυρωσα την ξερω την θλιψη αυτη ,καλο σου βραδυ
ΑπάντησηΔιαγραφή