Βαρέθηκα πατέρα..
Βαρέθηκα το μακελειό σου..τις φτηνές γιορτές,τα πάντα κλειστά παράθυρα..
Βαρέθηκα πατέρα..τις άδειες Κυριακές,τα βρώμικα τσιγάρα,τ'απελπισμένα μεθύσια..
Τον στολισμένο σου βούρκο που με καταπίνει νύχτα μέρα,νύχτα μέρα,με καταπίνει αδιάκοπα..
Βροχή θέλω..κι ανοιχτούς ορίζοντες κύριε..
Έστω μια φωτογραφία,με ανάμνηση καλοκαιριού γεμάτη ανέμελα τραγούδια..
Πάει,σε βαρέθηκα..σε βαρέθηκα κύριε..
Φάρμακα,ουρλιαχτά και τρέλα...τρέλα...τρέλα...
Δε φοβάμαι...δε φοβάμαι...κάθε μέρα βρώμικο ψωμί και σκοτάδι,σκοτάδι κύριε,σκοτάδι γαμώτο!!
Εμπρός στο φώς!
θα συντρίψω το λίγο σου,τα πληρωμένα αδιέξοδα,την μοναξιά και την ξεφτίλα σου!
Κι εσύ εκεί...χα χα...τρέλα...τρέλα...τρέλα...!
Μπορείς ρε;
Χτύπα ξανά!
Ξανά!
Μακελειό...ρουφιάνοι σουγιάδες,ρουφιάνοι!
Με το αίμα και κρασί...μεσάνυχτα...θα πνιγείται σ'ένα στίχο περηφάνιας,κλέφτες όλοι,ανίκανοι λεβέντες,ανίκανοι!!
Βαρέθηκα κύριε...βαρέθηκα!
Θα γεννηθώ αλλού,όμορφος,δυνατός,ελεύθερος!
Κι εσύ εκεί...τρέλα...τρέλα...τρέλα...

Θα τελειώσεις κύριε...μα εγώ θα λείπω...